Η αρχή έγινε αισθητή με τα δίκτυα coffee to go, όταν για παράδειγμα τα coffee island και τα coffee lab, παράγουν - δηλαδή καβουρδίζουν και συσκευάζουν τους πράσινους κόκκους σε δικές τους εγκαταστάσεις και προμηθεύουν τα καταστήματα των δικτύων τους και μόνο με καφέδες τόσο άριστης και ελεγχόμενης ποιότητας όσο και σε πολύ οικονομικότερες τιμές από τα παραδοσιακά κανάλια των εμπορικών brands.

Πλέον, η τάση / ανάγκη για συμπίεση του κόστους και όχι μόνο (καθώς διασφαλίζονται και θέματα ποιότητας, αποκλειστικότητας και ελέγχου), οδηγεί στην μείωση των "σταθμών" στα κανάλια διανομής (άλλωστε το ίδιο δεν κάνει και ο όμιλος ZARA;). Αν μη τι άλλο το ίδιο το franchising ακολουθεί τη διαδρομή (Α) Παραγωγή - (Β) Εμπορία - (Γ) Διανομή σε Franchisees, εξαλείφοντας κάθε αντιπρόσωπο μεταξύ Β και Γ και επιτυγχάνοντας καλύτερο μεικτό περιθώριο για τους franchisees.

Πολλές φορές και αυτή είναι μια σημαντική τάση να ενοποιούνται οι "σταθμοί" Α και Β, όπως στα ανωτέρω παραδείγματα των coffee island και coffee lab. Ακόμη πιο έντονη και με θαυμαστό αντίκτυπο στο μεικτό περιθώριο αποτελεί η προσέγγιση των coffee dive και koulour koulour, όπου η "παραγωγή" έχει πλέον μεταφερθεί μέσα στο κατάστημα, μια προσέγγιση γνωστή αν μη τι άλλο από τα max perry, από τους φούρνους, εργαστήρια ζαχαροπλαστικής, παγωτατζίδικα κ.ο.κ. που πλέον ανάγεται σε τάση.